Ook al regent het in bijna elk nieuw gezin wel hartjes, ze komen vaker uit een grijze wolk dan uit die befaamde roze wolk. Zeker de eerste dagen is het vaak aanpoten en hard werken om je kindje te leren kennen, de borstvoeding op gang te krijgen en dan moet je ook nog bezoek ontvangen. Je wordt geleefd de eerste dagen. Kraamvrouwen schrikken vaak als ik ze vraag of ze iets te lunchen willen. Lunch? Ik heb net ontbeten. Niet voor niets adviseer ik ook altijd om zeker de eerste vier dagen boven te blijven. Beneden zijn er zo veel meer prikkels. Voor jou maar ook voor je kindje.
Genieten? Hoe dan?!
Als je kijkt naar hoe veel tijd je de eerste dagen met je kindje bezig bent, is het niet heel gek dat er ergens in de week kraamtranen komen. En dan heb ik het nog niet eens over wat er verder nog allemaal voor jou bepaald wordt. Een voeding, zelf ontbijten, oh toch nog een slokje drinken. Een bezoekje van de verloskundige, de hielprik, je beste vriendin en je moeder. En als je dan eindelijk zelf gedoucht bent dan is de ochtend vaak al voorbij. En dan heeft je kindje weer behoefte om nog eens een slokje te drinken. De voeding moet ten slotte nog goed op gang komen. En iedereen roept maar: geniet ervan! Ze zijn maar zo kort klein!
Genieten is niet altijd even makkelijk. Zeker bij een eerste kindje verandert er veel. Je moet je kindje leren kennen maar ook jezelf en je partner als ouder. Veel nieuwe connecties dus waar iedereen aan moet wennen. Gun jezelf tijd en ruimte om eerst je eigen huisje draaiende te krijgen. Om eerst te weten wanneer jouw kindje honger, slaap of geborgenheid nodig heeft. Zet dan pas de stap om weer dingen te gaan ondernemen of om andere mensen op kraamvisite te ontvangen.
Taboe
In de kraamweek maak je vaak al kennis met hormonale emotionele huilbuien, kraamtranen. Iedereen praat over die beruchte vierde dag. Huilen om niks, om alles. Maar dan? Dan moet het weer over zijn? Daar hoor je amper over. Het lijkt wel alsof er een taboe op is. Negen maanden ben je zwanger en je hebt ook zeker negen maanden om te ontzwangeren. Ook in die maanden is het nog wennen. Soms zelfs zwaar. In je kraamverlof ben je bezig met alles op de rit te krijgen. En zit je eindelijk in een lekkere flow met je kindje, boodschappen en huishouden, moet je weer gaan werken. Ook dat vergt veel van je mentale conditie. Het is belangrijk om jezelf in de gaten te houden.
Te vaak nog hoor ik van vrouwen dat ze het eerste half jaar tot een jaar als heel heftig hebben ervaren. Dat ze eigenlijk te weinig hulp hebben gevraagd of er te weinig over hebben durven praten. Er wordt op social media door veel moeders een ‘perfect leven’ neergezet. Maar geloof mij, ook zij hebben woordwisselingen met partners, driftbuien van peuters en zelf huilbuien. Maar daar schamen ze zich voor of is niet leuk genoeg om te delen.
Kraamtranen in de kraamweek worden als heel normaal gezien. Maar er is maar weinig te lezen over de periode daarna. In de hele babyperiode is het normaal als het je af en toe even te veel wordt. Je slaapt slechter of minder en je zet jezelf vaker op de tweede plaats. Dat zijn hele grote triggers om jezelf slechter te gaan voelen.
Post-natale depressie
Waar ligt dan de grens tussen normaal hormonale emotionele huilbuien en een postnatale depressie? Als je na twee weken nog steeds symptomen van een depressie ervaart en dit en je het gevoel hebt dat het eerder erger dan minder wordt is het tijd om aan de bel te trekken.
Symptomen van een postnatale depressie zijn:
Niet kunnen genieten, ook niet van je baby Je verdrietig en leeg voelen, geen liefde voelen voor je baby Veel piekeren Een gebrek aan eetlust Slecht kunnen (in)slapen of juist heel veel slapen Je slecht kunnen concentreren Denken aan zelfdoding of aan het doden van je baby Je waardeloos/extreem schuldig voelen Erg prikkelbaar zijn, snel geïrriteerd Vaak/snel boos zijn Je onrustig voelen, of juist erg suf
Begin met praten. Met je partner, je moeder of je beste vriendin als je denkt dat het niet helemaal lekker gaat. Dat is niets om je voor te schamen. Mocht je met gesprekken met vertrouwenspersonen nog niet opgelucht zijn dan kun je bij je huisarts terecht om eens met iemand te praten. Als je het spannend vindt, denk dan aan je kindje. Hij verdient het toch om een vrolijke ontspannen mama te hebben?
Liefs,
Sharon
Volg mij op:
www.facebook.com/BeLovedKraamzorg
0 Reacties
Er is nog niet gereageerd